Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Σελίδες για τα κατοχικά χρόνια...


Οι Γερμανοί στην Ακρόπολη. Δεν σεβάστηκαν τίποτε...
  • Από το βιβλίο "Οι Γερμανοί στην Ηλεία" (Αγώνες και αγωνίες σε ημέρες σκληρής εθνικής δοκιμασίας) του Τάση Δ. Καζάζη. Κι αυτή η αναφορά στα σκληρά εκείνα χρόνια επειδή εμείς δεν ξεχνάμε, σε αντίθεση με τους Γερμανούς που θέλουν ξεχάσουν.
[Κεφάλαιον τριακοστόν πρώτον] Φόνος δυο Γερμανών στρατιωτών στη Δάμιζα-Κεραμιδιά και τρομακτικά αντίποινα

Στις 11 Ιουλίου 1944, την εποχή της ορκωμοσίας μου ως δημάρχου, ανεχώρησα στην Αθήνα για δημοτικά και επισιτιστικά θέματα και κατά το διάστημα της εκεί παραμονής μου, μια ανταρτική ομάδα του συγκροτήματος Πηνείας σκότωσε, στις 17 του αυτού μηνός, δυο Γερμανούς στρατιώτες στην περιοχή των χωριών Κεραμιδιάς και Δάμιζας, λίγα χιλιόμετρα από την Αμαλιάδα.

Η αντίδρασις των Γερμανών υπήρξε τρομακτική: Την άλλη μέρα 18 Ιουλίου επέδραμαν στα δυο αυτά χωριάσ και σκόρπισαν στο πέρασμά τους τον θάνατο και την ερήμωσι. Όλους όσους κατοίκους βρήκαν μέσα και γύρω απ' αυτά, τους εξετέλεσαν επί τόπου χωρίςε καμμιά διαδικασία! Σκότωσαν με αδυσώπητη σκληρότητα, αδιακρίτως φύλου και ηλικίας όσους εύρισκαν στα σπίτια και όσους κυνηγημένους από τα χωριά τους, συναντούσαν στους δρόμους και τα χωράφια, καίγοντας συγχρόνως και τα σιτηρά που την εποχή εκείνη βρίσκονταν στα αλώνια. Ευτυχώς ότι οι περισσότεροι είχαν εγκαίρως απομακρυνθή από τον φόβο των αντιποίνων και έτσι περιορίστηκε το κακό σε 33 άτομα που δεν κατόρθωσαν ή δεν είχαν την πρόνοια να απομακρυνθούν.

Με θηριώδη ανατριχιαστική απανθρωπιά εξετέλεσαν τον Γεώργιον Λιακόπουλον από το πλησίον χωριό Δαφνιώτισσα, που τον βρήκαν στο δρόμο: Έβαλαν φωτιά σε μια "στίβα" δεμάτια από σιτηρά, που ήσαν σε ένα χωράφι, τον έρριξαν ζωντανό (!) μέσα στη φωτιά και εκάη μαζί με τα σιτηρά. Την 80χρονη γραία Ευγενίαν σύζυγον Αριστ. Μπουντουβή την σκότωσαν και κατόπιν την  έρριψαν στη φωτιά. Καταλύοντας κάθε ηθικό νόμο εκόρεσαν τα πρωτόγονα αιμοχαρή ένστικτά τους με τον σκοτωμό μικρών παιδιών που ανίδεα και ανέμελα έπαιζαν στο δρόμο, όπως την Παρασκευή Νικ. Ανδριοπούλου 9 χρόνων, τον Νικόλαον Β. Παναγιωτόπουλον 12 και την Μαγδαληνήν Β. Παναγιωτοπούλου 9. Ακόμη δε και το νήπιον Γιαννούλα Διον. Ασημακοπούλου 3 χρόνων! Και έφυγαν μόνο αφού ολοκλήρωσαν το εγκληματικό όργιο με το κάψιμο 150 περίπου σπιτιών στα δυο χωριά.
Έτσι η ενέργεια των ανταρτών του φόνου των δυο Γερμανών στρατιωτών επέσυρε τρομακτικά αντίποινα και είχε δραματικό επίλογο. 

Επληρώθη με βαρύ, βαρύτατο τίμημα και έκλεισε με τραγικό απολογισμό εις βάρος τόσων αθώων θυμάτων -αλλοίμονο στους αθώους!- που έγιναν λεία της πωρώσεως και της ωμής μανίας του κατακτητού, σε πιστή εφαρμογή της διαταγής που χωρίς κανένα ηθικό δισταγμό υπέγραψε και εξέδωσε την 16-9-1941 ο αρχηγός της Ανωτάτης Γερμανικής Διοικήσεως στρατάρχης Κάιτελ και η οποία διελάμβανε επί λέξει: "Σε αντίποινα δια τον φόνον κάθε Γερμανού στρατιώτου πρέπει να επιβάλλεται η ποινή του θανάτου σε 50 ή 100 κομμουνιστάς (σ.σ. Έτσι αποκαλούσαν τους μη "Ναζιστάς"). Ο τρόπος της εκτελέσεως θα κάμη εντονότερο τον εκφοβισμό".

Οδυνηρή απόδειξις της χαμηλής ηθικής στάθμης του πολιτισμού του 3ου Ράιχ. Απουσίαζα, όπως είπα, τις ημέρες εκείνες στην Αθήνα. Ίσως... ίσως η παρουσία μου εδώ να συνέβαλε στην αποτροπή του τραγικού συμβάντος, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι θα ελάμβανα εγκαίρως γνώση και θα είχα τα χρονικά όρια  που θα απαιτούσαν οι δυνατότητες των ενεργειών μου...