Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Τεριρέμ...


Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013
Γρήγορα περνά ο καιρός, μέχρι να στρέψω το βλέμμα από τα χρυσάνθεμα, βλέπω τον πλάτανο της αυλής γυμνό...Η φυσική φθορά ακουμπά τους κανόνες της και στη δική μου καθημερινότητα, θέλω-δεν θέλω, παρασύρει την πόλη, το χωριό, τη χώρα. Καπάκι και η άλλη... φθορά, ο κλοιός που σφίγγει τα τρία τελευταία χρόνια, το καζάνι που μέσα «βράζουν» οι περισσότεροι από εμάς, ένα πολυσυλλεκτικό κοινό που παρακολουθεί δελτία και πρωινάδικα.


Φωτογραφία: Νατάσα Χριστοπούλου 
Φωτογραφία: Νατάσα Χριστοπούλου

Οι πομποί δεν αφηγούνται ιστορίες, αραδιάζουν μονάχα κιτάπια και αριθμητικές, καμιά φορά μαγειρεύουν κιόλας. Ολα χωράνε μέσα στο «θέαμα», εφάπαξ και μετοχές, ακίνητα, εκπλειστηριασμοί, νούμερα και ποσοστά, τρόμος και πανικός, ένθετες και κάποιες φιλανθρωπίες, «παστίλιες για τον πόνο του άλλου»... 

Ομως εγώ θα γιορτάσω!!! Θα τυλιχτώ στο σελοφάν των Χριστουγέννων, θα γίνω άτρωτη!!! Κι ας πάν' και τα παλιάμπελα των υψηλών εισοδημάτων μερικών που τους νόμισα σαν εμένα. Είμαι πανέτοιμη άλλωστε! Λάδι μαζέψαμε, κρασί απ' τ' αμπελάκι μας, η κότα για την αβγοκοφτή σούπα σιτεύει στην κατάψυξη, γαλοπούλα μου φέρανε πεσκέσι. Αισθάνομαι κανονικός «τσορμπατζής» με τα «πλούτη» και την «τάξη» μου στην Ελλάδα της κρίσης, συγκρίνοντας τα «έχει μου» με τα Πόθεν Εσχες... άλλων. Μια αναμίξ αγροτομικροαστική οικογένεια, όπως οι περισσότεροι επαρχιώτες δηλαδή, κι ας βρουν κιτάπι να με κατατάξουν όλοι εκείνοι που -παίρνω όρκο- δεν έχουν δει ποτέ τους ζωντανή κότα ή γαλόπουλο! 

Πόσω μάλλον γαλόπουλο Πηνείας, που σιτίζεται από χλόη και σκουληκάκια των αγρών, που είναι βουλιμικό και λαίμαργο, που καταπίνει ό,τι βρει... Γι' αυτό μαζί με το φαγάκι τα χαζόπουλα καταπίνουν και χαλίκια -αντί «ζαντάκ»- και η τροφή αλέθεται μια χαρά, γίνεται ένα ομοιογενές χαρμάνι και ως τέτοιο μεταβολίζεται στον οργανισμό μέχρι τη σφαγή!