Τεριρέμ...

Με την ΕΛΕΝΗ ΣΚΑΒΔΗ
 Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Γρήγορα περνά ο καιρός, μέχρι να στρέψω το βλέμμα από τα χρυσάνθεμα, βλέπω τον πλάτανο της αυλής γυμνό...Η φυσική φθορά ακουμπά τους κανόνες της και στη δική μου καθημερινότητα, θέλω-δεν θέλω, παρασύρει την πόλη, το χωριό, τη χώρα. Καπάκι και η άλλη... φθορά, ο κλοιός που σφίγγει τα τρία τελευταία χρόνια, το καζάνι που μέσα «βράζουν» οι περισσότεροι από εμάς, ένα πολυσυλλεκτικό κοινό που παρακολουθεί δελτία και πρωινάδικα.

 

Φωτογραφία: Νατάσα Χριστοπούλου

Οι πομποί δεν αφηγούνται ιστορίες, αραδιάζουν μονάχα κιτάπια και αριθμητικές, καμιά φορά μαγειρεύουν κιόλας. Ολα χωράνε μέσα στο «θέαμα», εφάπαξ και μετοχές, ακίνητα, εκπλειστηριασμοί, νούμερα και ποσοστά, τρόμος και πανικός, ένθετες και κάποιες φιλανθρωπίες, «παστίλιες για τον πόνο του άλλου»... 

Ομως εγώ θα γιορτάσω!!! Θα τυλιχτώ στο σελοφάν των Χριστουγέννων, θα γίνω άτρωτη!!! Κι ας πάν' και τα παλιάμπελα των υψηλών εισοδημάτων μερικών που τους νόμισα σαν εμένα. Είμαι πανέτοιμη άλλωστε! Λάδι μαζέψαμε, κρασί απ' τ' αμπελάκι μας, η κότα για την αβγοκοφτή σούπα σιτεύει στην κατάψυξη, γαλοπούλα μου φέρανε πεσκέσι. Αισθάνομαι κανονικός «τσορμπατζής» με τα «πλούτη» και την «τάξη» μου στην Ελλάδα της κρίσης, συγκρίνοντας τα «έχει μου» με τα Πόθεν Εσχες... άλλων. Μια αναμίξ αγροτομικροαστική οικογένεια, όπως οι περισσότεροι επαρχιώτες δηλαδή, κι ας βρουν κιτάπι να με κατατάξουν όλοι εκείνοι που -παίρνω όρκο- δεν έχουν δει ποτέ τους ζωντανή κότα ή γαλόπουλο! 

Πόσω μάλλον γαλόπουλο Πηνείας, που σιτίζεται από χλόη και σκουληκάκια των αγρών, που είναι βουλιμικό και λαίμαργο, που καταπίνει ό,τι βρει... Γι' αυτό μαζί με το φαγάκι τα χαζόπουλα καταπίνουν και χαλίκια -αντί «ζαντάκ»- και η τροφή αλέθεται μια χαρά, γίνεται ένα ομοιογενές χαρμάνι και ως τέτοιο μεταβολίζεται στον οργανισμό μέχρι τη σφαγή! 

Στις γιορτές αισθάνομαι εξαιρετικά ευτυχής από τα μικράτα μου. Γίνομαι άτρωτη, ξεθυμαίνουν εντός μου οργή, μιζέρια, μελαγχολία κι επιτέλους... γελάω! Σαν να με σφυρηλατούν οι μέρες, να με θωρακίζουν απέναντι σε κάθε επιβουλή, κακότητα ή υπονόμευση. Ξεμπλοκάρει ο νους, ξεχειλίζουν οι καλές προθέσεις, καθοδηγούμενες από πηγαίες εξομολογήσεις... Αισθάνομαι ότι κανείς δεν μπορεί να με κάνει «πειραματόζωο», να με ψαρώσει οδηγώντας με «αλλού», να αλλάξει τις σκέψεις, τη συμπεριφορά μου. Βγάζω γλώσσα στην «πειθώ» κάθε εξουσίας, κάθε διαχειριστή, κάθε εμπόρου-τεχνοκράτη, κάθε... επιτρόπου... Κι από αυτή τη θέση αφιερώνομαι πάλι σε όλους όσοι πέρασαν από τον καθρέπτη των ματιών και του μυαλού στη διάρκεια των χρόνων, αυτών από τους πολυάριθμους που εμπιστεύτηκαν το ανθρώπινο είδος, που προσπάθησαν να εντοπίσουν τα βαθύτερα χαρακτηριστικά του, που άνοιξαν δρόμους κι έδωσαν αφορμές για πνευματικό ξετύλιγμα, για ανάπτυξη της σκέψης, δημιουργικότητα, πολιτισμό σε μια ανθρώπινη κοινωνία. Που έδωσαν διάσταση στο χρόνο και την ύπαρξη, που άνοιξαν δρόμους στις αναζητήσεις μας που δεν ξόρκισαν τις διαφορές, δεν προκάλεσαν συγχύσεις με τη «σοφία τους». 

Ξαναφτιάχνω «μοντέλο» στις γιορτές, βασισμένη σε μια οικουμενική γραμματική, που ενώνει, δεν διαιρεί, που μελωδεί αντί να κραυγάζει. Με μιαν περίτεχνη κι αόρατη αρχιτεκτονική γυρίζω πλάτη στους φόβους. Και στρέφομαι στη λάμψη που γεννά η αγάπη των ανθρώπων και η ανάγκη που ενώνει βασιλείς και στρατιώτες, πλούσιους και πένητες... Κατά βάθος γι' αυτό μ' αρέσουν οι γιορτές... Η «οικουμενική γραμματική» τους, ο κώδικάς τους και το «τυπικό» τους. Είναι κι ο καιρός απαστράπτων όλες τις μέρες, λευκά και χιόνια, λευκές νύχτες... 

Εδώ, στο Νότο, Δεκέμβρη και Γενάρη ζούμε τις πιο λαμπερές νύχτες του χρόνου, χωρίς πανσέληνο. Ο ουρανός μπουμπουκιάζει φως με εκατομμύρια σημάδια, διάττοντες, συνθέσεις, μίτους, περιπλοκές. Υποθέτω πως τα στίγματα της νύχτας είναι κώδικας, οι φθόγγοι αυτής της οικουμενικής γραμματικής, με όλα τα μέρη του Λόγου, κλίσεις, εγκλίσεις. Μια κοινή γλώσσα όλων όσοι ανακαλύπτουν το στερέωμα, άμποτε να καταφέρουμε και να τη μιλήσουμε! Μπορεί εκεί να βρίσκεται και κάτι από το άστρο της Γέννησης, που λένε ότι εμφανίζεται κάθε χρόνο τις ίδιες μέρες σε όλους τους ουρανούς... 

Στο βάθος η γνωστή μελωδία! Είναι τα «τεριρέμ» της λεχώνας Παναγιάς, που κάνει «νάνι νάνι» το μονογενή της μέσα στην αγκαλιά της... Τρυφερή ηχώ στο αχανές...

Καλά Χριστούγεννα!!!