Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Το χωριό μου, οι ρίζες μου!!!!

[Μια εξαιρετική πανοραμική φωτογραφία του χωριού μας που μου την έστειλε ο φίλος Βασίλης Γαλάνης, ένας 'Νταμιζόγαμπρος', όπως μου είπε. Κάτι ξέρει η Γιάννα Κυριαζή...]

Με πολύ νοσταλγία σκέφτομαι το χωριό τούτες τις μέρες. Μια μικρή αναδρομή στο μακρινό παρελθόν, όταν με την αγαπημένη μας δασκάλα, την Ελένη Τεφάνη, κάναμε τις προετοιμασίες για τη γιορτή και μετά για την παρέλαση. Αναστενάζω γιατί δεν θέλω τούτη η εποχή, η σκληρή που δοκιμάζει τις αντοχές μας, να υποτιμήσει τις αναμνήσεις μας. 
Είναι στιγμές που δεν θέλω ν' αγγίξω τις εικόνες που με κατακλύζουν, τότε που η οικογένειά μου ζούσε στο χωριό. Με πολλή τρυφερότητα φέρνω στο νου τους ανθρώπους του χωριού μου, το σπίτι μου στην πλατεία, όπου γίνονταν όλες οι χαρές και τα πανηγύρια, και παραδίπλα στο "κτίριο" - έτσι λέγαμε το πατρικό σπίτι του πατέρα μου που κάηκε από τους Γερμανούς- τα ξεφωνητά των παιδιών, τα τρεχαλητά και την αγωνία μας να παρουσιάσουμε μια όμορφη εικόνα με την παρέλαση. 
Παλεύω να δω βαθύτερα στο χρόνο, τα πρόσωπα των ανθρώπων, τα σπίτια με τα κεραμίδια, τις ασπρισμένες αυλές, τους μπαξέδες, τις γραφικές γειτονιές, ν' αντιγράψω το χώρο για να στήσω μια σκηνογραφία για το έργο που θα γράψω. 
Κι όσο κοιτώ στα περασμένα, φέρνω στα μάτια μου μια κρυφή θλίψη. Αυτό το τοπίο με τους ανθρώπους των περασμένων χρόνων, κουβαλάει μαζί του πνοές μακρινές, ιστορίες πονεμένες που αν τις ακούσεις θα σου αγριέψουν την ψυχή και θα την ζαρώσουν. Όμως περισσότερες ήσαν οι σκηνές της χαράς, της ζωής, της ευτυχίας...
Να ο πατέρας μου που πάει στο μαγαζί του Κατσόρα του κουμπάρου του, πιο πάνω είναι το μαγαζί του Λιάπη, να πάω μια βόλτα στα Λαγκαδινέικα... Πρόσωπα γελαστά, χαρούμενα, ανοιχτόκαρδα. Χαιρετώ τη θειά Σοφία, και σταματώ ρίχνοντας μια ματιά ολόγυρα που είναι οι πόρτες ορθάνοιχτες κι έχει κανείς την αίσθηση ότι καλούν τον περαστικό για ένα γλυκό κι ένα ποτήρι νερό.
Σήμερα, το χωριό έχει αλλάξει πρόσοψη, αλλά η ψυχή του είναι ίδια. Εκεί που κάποτε ζήσαμε τη δική μας ευτυχία, σήμερα νέοι άνθρωποι ζουν τη δική τους ζωή, έχουν όνειρα που τ' αγκαλιάζει το πανέμορφο τοπίο. Ωστόσο, θα ήθελα να μην ξεχνούν ότι πρέπει να τιμούν την ιστορία του χωριού που έφτιαξε ανθρώπους προκομένους.
Τι άλλο να πω;; Νιώθω βαθιά συγκίνηση. Ενας κραδασμός, μια διαστολή της ψυχής. Μέσα, βαθιά μου αργοκαίει το λαδάκι της νοσταλγίας, για το χωριό μου και την ιστορία του, που νιώθω να περνάει δίπλα μου με το γλυκό βάρος της και να μυρώνει το χώρο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου