Δάμιζα ή Δάφνη, το χωριό μας, οι ρίζες μας...

Πέρασαν κιόλας οι μέρες του Πάσχα και ξαναπέφτουμε στην καθημερινή ρουτίνα μας που δεν ήρεμη και δίχως αγωνίες. Τα προβλήματα είναι βουνό. Ωστόσο, τίποτε δεν μπορεί να μας εμποδίσει να αισιοδοξούμε για το αύριο.Οι νέες γενιές έχουν δικαίωμα να δώσουν κι αυτές τους αγώνες τους και να αισιοδοξούν ότι θα τα καταφέρουν. Εμείς, οι μεγαλύτεροι ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δημιουργούμε κατάλληλες συνθήκες και να μην απογοητεύουμε τους νέους ανθρώπους με τα έργα μας. Αυτά σαν εισαγωγή...

Αυτό που θέλω να πω τώρα είναι πως πρέπει να κρατήσουμε την επαφή μας με τους παλιότερους. Κάθε γενιά έχει τη θέση της στην καρδιά μας και στην ιστορία του τόπου μας. Τυπικά, το χωριό μας έχει "χαθεί" στους κόλπους του μεγάλου δήμου Ηλιδας.

Ωστόσο, για μας εξακολουθεί να είναι η κοινωνία των παππούδων και των γονιών μας. Είναι η κοινότητα που μας "δένει". Τα ονόματα Λαγκαδινός, Χαραλαμπόπουλος, Θωμόπουλος, Αγάλος, Τεφάνης, Κυριαζής, Μπάκας, Παρασκευόπουλος... είναι αξεδιάλυτα δεμένα με τη Δάμιζα ή Δάφνη όπως τη λέμε σήμερα.

Στέλνω ένα μήνυμα σε όσους "παίζουν" με το διαδίκτυο: Να μου στείλουν παλιές φωτογραφίες για να κάνουμε το ηλεκτρονικό αρχείο μας. Παλιές φωτογραφίες για την οικογένειά μου δεν υπάρχουν, αφού όλα τα υπάρχοντα κάηκαν στη μεγάλη φωτιά που έβαλαν οι Γερμανοί και καταστράφηκε ολοσχερώς το πατρικό σπίτι. Τα μόνα αντικείμενα που "σώθηκαν" ήταν ο σκελετός μιας μηχανής σίγγερ και μια μικρή λεκάνη εμαγιέ, που βρέθηκε στην αυλή του σπιτιού του θείου Μήτσου Χαραλαμπόπουλου. Την είχαν πάρει οι Γερμανοί και μέσα εκεί είχαν φτιάξει αυγά να φάνε...