Καθώς περνούν τα χρόνια, νιώθω όλο και πιο έντονα την επιθυμία της επιστροφής στο χωριό μου. Κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να γίνει. Δυστυχώς. Ετσι όπως είναι η ζωή μας πλέον, δεν υπάρχει περίπτωση να νιώσουμε αυτή τη χαρά του γυρισμού στον τόπο των γονιών κι εκεί όπου ζήσαμε χαρές και λύπες, δεθήκαμε με τη γη και τους ανθρώπους της.
Προσφάτως "έφυγε" ένας ακόμη "Λαγκαδινός", ο γιος του Λεωνίδα. Αναπάντεχα. Λυπήθηκα. Ο πατέρας του είχε φύγει νωρίς κι αργότερα η μάνα του. Μια οικογένεια με ήθος που πήγαζε από την αγαθή προσωπικότητα του γεννήτορα, του Λεωνίδα. Ο Λεωνίδας ήταν ένας άγιος άνθρωπος. Η ζωή όμως τα φέρνει έτσι που δεν μπορεί κάποιες φορές να χωρέσει την ευτυχία σ' ένα σπίτι.
Είναι αλήθεια ότι η οικογένεια του ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΥ ήταν από τις καλές οικογένειες του χωριού μας. Με πολλά παιδιά. Ευτυχισμένη οικογένεια. Εγώ κρατώ την ανάμνηση της Μαρίτσας που είχαμε τα ίδια χρόνια και πηγαίναμε μαζί στο σχολείο. Δεν είναι η στιγμή να καταθέσω τις μνήμες εκείνης της γλυκιάς περιόδου που ήμασταν παιδιά και παλεύαμε να δούμε τη χαρά της ζωής. Θα το κάνω κάποια στιγμή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου