Λαμπρή... αιώνια άνοιξη!!!!

Κάποτε το ένιωθα ότι οι περισσότεροι συνάνθρωποι την Μεγάλη Εβδομάδα έβρισκαν την ευκαιρία για μια κατάδυση στα βάθη του εσωτερικού τους κόσμου, ενός κόσμου που δεν έχει όρια ούτε γεωγραφικό στίγμα, αλλά είναι απέραντος... Ήταν πάντοτε η αφορμή για κάποιο πισωγύρισμα, τότε που όλα περιστρέφονταν, άλλοτε στενά και άλλοτε χαλαρά γύρω από την εκκλησία. Η έγνοια μας ήταν να σπρώξουμε τη μέρα για να έρθει γρήγορα το βράδυ και να πάμε στην ακολουθία που όριζε το εκκλησιαστικό τυπικό.

Και νιώθαμε όμορφα με όλα όσα ακούγαμε κάθε βράδυ, τους χτύπους της καμπάνας, τις μυρωδιές από το λιβάνι και τα κεριά που έλιωναν και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε αν πράγματι μπήκε μέσα ο Θεός, αφού παλεύαμε να κρατήσουμε ανοιχτές όλες τις θύρες των αισθήσεων. 

Δεν μπορώ να ξέρω, με τα χρόνια, αν τελικά ο Θεός αποκρίθηκε στο μόνιμο αίτημά μας κι έδωσε απαντήσεις στους υπερβατικούς καημούς μας.

Φυσικά, με τα χρόνια καταλάβαμε το πιο απλό: μετά τη ζωή είναι ο θάνατος!

Τώρα, μετά από τόσα χρόνια, με μπερδεμένες στο κρησφύγετο των αναμνήσεών μου τις εικόνες από τη Μεγάλη Εβδομάδα και την Ανάσταση, βλέπω τον πατέρα μου να ψέλνει στην εκκλησία με την ωραία και δυνατή φωνή του, κι εμείς στριμωγμένοι ανάμεσα στον κόσμο που τότε πλημμύριζε τον ιερό χώρο, να ταξιδεύουμε στα μυστήρια και τις περιπέτειες του Ιησού.

Δεν είμαι σε θέση σήμερα να κρίνω τους συνανθρώπους μου.

Είναι αλήθεια ότι το βήμα όλων έχει συντονιστεί με τους ρυθμούς της εποχής η οποία είναι σκληρή και ανάλγητη. 

Ωστόσο, κάπου μέσα τους όλοι περίμεναν και περιμένουν πάντα το βράδυ της Ανάστασης για να σημάνει το χαρμόσυνο μήνυμα ότι η Λαμπρή είναι η αρχή της αιώνιας Άνοιξης! 

Δεν καταργούνται τα προβλήματα, δεν εξαφανίζονται ως δια μαγείας η κακία και η αδικία...

Όμως νιώθουμε όλοι ότι πρέπει να πιστέψουμε σε κοινούς στόχους και ουτοπίες, γιατί αυτός είναι ένας τρόπος να θεμελιώσουμε το πνεύμα της κοινότητας.

Να μην μείνουμε στα λόγια, τα οποία πάντοτε μονάχα την υποκρισία εξυπηρέτησαν.

Πρέπει να δεχτώ ότι οι σημερινοί νέοι είναι ευχαριστημένοι, σε γενικές γραμμές, με τον σημερινό τρόπο ζωής, ενώ οι παλαιότεροι εμφανίζονται επιφυλακτικοί, σκεπτικιστές και ανήσυχοι, διότι αναπόφευκτα κάνουν συγκρίσεις και ανακαλούν μορφές ζωής που ίσως δεν είχαν προσέξει και τώρα τις αξιολογούν...

Ξέρω πολύ καλά όμως ότι η γνώμη τους δυστυχώς δεν καταγράφεται γιατί μπαίνει  και εξουδετερώνεται στη μεροληψία της νοσταλγίας. Αλλά δεν μπορούν  να κάνουν κι αλλιώς και συμβιβάζονται με το πνεύμα της εποχής. Ποιο είναι αυτό το πνεύμα;; Μήπως ξέρω κι εγώ!!! Κάποτε υπήρξαν και κοσμοθεωρίες και προφήτες. Σήμερα;;; 

Μπορεί ο καταιγισμός των γεγονότων και της ανθρώπινης βλακείας να παρέσυρε τα πάντα στο πέρασμά του και όπως πάντα, και οι σημερινές γενιές θα αμφισβητήσουν τις παλιότερες. Το πνεύμα της αμφισβήτησης ζει, αλλά μπορεί να στοιχειοθετήσει από μόνο του βεβαιότητες; Μπορεί όμως κάποιος να υποδείξει λύσεις και να κάνει τον προφήτη;

Αυτό που μένει, κατά την ταπεινή γνώμη μου, είναι να ψάξουμε τους εαυτούς μας καλύτερα, να προετοιμαστούμε εσωτερικά, να ωριμάσουμε, κρατώντας την ψυχραιμία μας.

Το καταλαβαίνω περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι η κοινωνία μας δεν αντέχει τους λογοκόπους και τους κάθε λογής αγύρτες.

Τούτη η μέρα ας είναι μια μέρα καταλλαγής και ενδοσκόπησης.

Κι ακόμη κάτι: Μονάχα η ωριμότητα των πολιτών μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις εκείνες που είναι απαραίτητες για να περισωθεί η Δημοκρατία μας στην  αναμέτρησή της με τα ωκεάνια ανθρώπινα σύνολα της διαφθοράς, της αδικίας, του μίσους και της βλακείας...

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

http://nikoslagadinos.blogspot.gr/