Δάφνη δήμου Ήλιδας: Η δική μας Αυστραλία!

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Η δική μας Αυστραλία!

Από τη φωτογραφία λείπει η Ελένη. Βλέπετε τον άντρα της τον Νίκο και τα παιδιά (τι παιδιά - είναι άντρες...), τον Χαράλαμπο και ον Μάρκο

Την αγάπησα αυτή τη χώρα! Εκεί πήγαν τ' αδέρφια μου σε αναζήτηση καινούργιας ζωής και καλύτερης τύχης. Ακόμα σκέφτομαι και απορώ πώς άντεξαν οι γονείς μου με τέσσερα παιδιά στην ξενιτιά! Βέβαια δεν είναι σωστό να μιλάω για τον εαυτό μου... Πάντοτε μου άρεσαν τα τραγούδια του Καζαντζίδη που μιλούσαν για την ξενιτιά, γιατί τα τραγουδούσε κι ο μεγάλος αδερφός, ο Γιώργος. "Μανούλα θα φύγω, μην κλάψεις για μένα..." και άλλα τέτοια. Και πρέπει να εξομολογηθώ ότι ακόμη δεν έχω ξεπεράσει τον πόνο της απουσίας. Μες στο μυαλό μου, στα μάτια μου, στη σκέψη μου, η Πατρούλα, ο Γιώργος, η Ελένη, ο Δημήτρης... Ενα χωριό!

Η μάνα μας η Αμαλία με την Πατρούλα και τον εγγονό της τον Ανδρέα, τον γιο του Δημήτρη

Ολοι τους έφτιαξαν οικογένεια και απόκτησαν παιδιά. Ομορφα παιδιά, καλά παιδιά, από τα οποία όμως μας χωρίζουν ωκεανοί. Κάποτε ήσαν τα γράμματα, με τα οποία επικοινωνούσαμε. Ήταν μια γλυκιά αγωνία να περιμένεις τον ταχυδρόμο να σου φέρει το γράμμα από τα παιδιά... Ύστερα μπήκε στη ζωή μας το τηλέφωνο και σιγά-σιγά άρχισαν τα γράμματα να αραιώνουν μέχρι που κόπηκαν εντελώς.Τώρα είναι καλά φυλαγμένα σ' ένα μεγάλο κουτί. Σαν εικονίσματα. Εκεί μέσα είναι πόνος, αγάπη, αγωνία, περιπέτειες, πόθος για την πατρίδα... Τα πάντα. Δεν μπορώ να τα πετάξω.

Ο Δημήτρης και η οικογένειά του

Ήταν όλα ωραία, μέχρι που ήρθε κάποια χρονιά ο Βασίλης, ο άντρας της Πατρούλας. Κι άφησε την τελευταία του πνοή στα πενήντα του χρόνια, εκεί στο σπίτι της Δάμιζας. Ο Βασίλης Βασιλικόπουλος από την Αμαλιάδα. Ενας λεβέντης. Θα τον θυμάμαι με πολλή αγάπη και τρυφερότητα.

Από τότε που έφυγαν τα παιδιά, πέρασαν πολλά χρόνια. Στο μεταξύ έκαναν και μερικά ταξίδια στην Ελλάδα. Ομως "κόλλησαν" πλέον στη δεύτερη πατρίδα τους, την Αυστραλία. Και γι' αυτό την αγαπώ την Αυστραλία.