Στην ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εβδομάδας

Δεν γίνεται αναγκαστικά, αλλά κάτι που είναι βαθιά μέσα μας ριζωμένο, μας τσιγκλάει και μας οδηγεί στα βάθη του εσωτερικού μας κόσμου. Τέτοιες μέρες, που ο μηχανοκίνητος και ηλεκτρονικός πολιτισμός επιχειρεί λυσσαλέα να ισοπεδώσει τη ζωή μας. Αλλά δεν είναι εύκολο να ξεριζώσει κανείς από μέσα του αυτό το θολό κύμα της φουσκονεριάς, και που αυτό δεν είναι πίστη δογματική, αλλά βίωμα. 

Μια κατάδυση, λοιπόν, και ξαναβλέπω εικόνες καταχωνιασμένες στο σεντούκι της μνήμης που όμως κάνουν την καρδιά μου να χοροπηδάει. Βλέπω το σπίτι μας στην πλατεία, τη μάνα να είναι αεικίνητη, να μην κάθεται ούτε για ένα λεπτό, τα παιδιά να ζουν στον δικό τους κόσμο, κι εγώ να την βγάζω, σαν παπαδοπαίδι που ήμουν, τις περισσότερες ώρες της μέρας, στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου.

Ολοι ζούσαμε με την προσμονή της Ανάστασης. Τη δοξολογία στην εκκλησία, τον κόσμο με τα καλά του, τις λαμπάδες, τα βαρελότα, τις καμπάνες που διαπερνούσαν τους τοίχους των σπιτιών και μπαίναν μέσα κι όλοι ανασαίναμε το λιβάνι και μπούκωνε ο αέρας με τις μυρωδιές. Και το "Χριστός Ανέστη! Εκεί να δείτε τους ασπασμούς όλων μας. 

Λες και όλη η Μεγάλη Εβδομάδα προετοίμαζε μεθοδικά αυτές τις ώρες για να έρθει ο ένας πιο κοντά στον άλλον, να γλυκάνουν τα πρόσωπα και τα χαμόγελα να ξεδιπλωθούν αβίαστα κι απονήρευτα. Τότε ένιωθες πως ο Θεός που κάπου υπήρχε και μάλλον πρέπει να ήταν δεμένος με τη δική μας μοίρα. Εβλεπα και άκουγα τον πατέρα μου που καθόταν στο ψαλτήρι κι έψελνε. Ήταν χαρούμενος και η φωνή του χωνόταν δυνατή και μελωδική παντού. Εχω την εντύπωση και τώρα ακόμη πως ο πατέρας μου δεν ήταν θρησκόληπτος, παρά το γεγονός ότι ήταν πάντα εκεί στο ψαλτήρι και γνώριζε τα πάντα: κείμενα, απολυτίκια, λειτουργίες, τροπάρια, ψαλμούς... 

Δεν έχασε ποτέ την κριτική του διάθεση, αν και έβλεπε στη θρησκεία ένα σύνολο από έννοιες και αξίες ποιητικές. Κλείνω τα μάτια και παλεύω να ανασυνθέσω μερικές εικόνες, να δω τον πατέρα και να τον ακούω με τη βροντερή φωνή του να λέει το "Χριστός Ανέστη"! Λες κι έδινε την απάντηση σε όλους εκείνους που είχαν αμφιβολίες για την ύπαρξή μας...

[...] Κι αργότερα, τη μαγειρίτσα της μάνας... Τι χαρά! Ολοι γύρω από το τραπέζι. Τι οικογένεια μεγάλη!